Prezydent Anibala Cavaco Silva odmówił delegowania na premiera portugalskiego rządu szefa zwycięskiej partii socjalistycznej Antonio Costa, gdyż zamierzał on powrócić do escudo. Misję sformułowania rządu otrzymał Pedro Passos Coelho, lider ugrupowań prawicowych, które w ostatnich wyborach uzyskały 38,5 % głosów. Coelho popiera politykę oszczędnościową prowadzoną przez Niemcy, Francję i Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Koalicja Costy jej się przeciwstawia siłą 50,6% oddanych na nią głosów. Program schodzenia do sześćdziesięcioprocentowego zadłużenia Portugali względem PKB zawiera założenie realizacji tego celu w dwudziestoletnim okresie wyrzeczeń i jest w Portugali niepopularny.
Portugalski kryzys konstytucyjny jest (w Europie)drugim tego typu przypadkiem po greckiej Syrizie, w którym interesy finansowe wierzycieli są realizowane wbrew konstytucyjnym porządkom krajów narodowych oraz innym interesom (w Polsce mamy Nord Stream II, za który Putin jest gotowy wesprzeć pomysł wyborów w Syrii z udziałem umiarkowanej opozycji, co ujawnił Ławrow po spotkaniu z Kerrym i Saudyjczykami).
Znamienne jest też to, że powtórne wybory w Grecji zmieniły wojowniczą Syrizę w potulnego kotka. Jak widać z dwóch powyższych przypadków siła europejskiego unizmu, w którym obywatelskość jest wypierana przez akcjonariat, a państwowość przez korporację jest znacząca. Przy czym znaczna część tej siły polega na tym, że jest bardzo blisko, a walczącym z nią wydaje się odległa i lekceważą ją, bo ma jakiś nieznaczących europosłów jak Wałęsa i Pitera zachęcających europosłów do odebrania Polsce pieniędzy na Karpatię i śmiesznych urzędników prostujących banany, więc wystarczy wybrać odpowiednie parlamenty, aby uwolnić się od nich.
Czy aby?
